ΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ ¨ΦΛΕΒΑΣ" ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ
Έμφραγμα για τους κατοίκους του Ιλίου αποτελεί η κάλυψη του ρέματος της Φλέβας. Για τους λόγους που θα αναφερθούν στο παρόν άρθρο, θα πρέπει να μπεί φράγμα στα σχέδια τσιμεντοποίησης του ρέματος και αφού διαμορφωθεί να αποδοθεί στους κατοίκους.
Ιστορικά το θέμα της κάλυψης των ρεμάτων βρίσκεται στην μεταπολεμική Ελλάδα. Καθώς η Αθήνα μεγάλωνε, τα ρέματα και τα έλη άρχισαν να βρίσκονται στο εσωτερικό της πόλη ανεξέλεγκτα. Κάπου έπρεπε να εκτονωθούν, και έτσι άρχισε η διευθέτηση τους, με βασικό κορμό τον Κηφισό και δευτερεύοντα, τον Ιλισό, που απέκτησε αυτόνομη υπόσταση μετά από μία μεγάλη πλημμύρα με 17 νεκρούς, τον Νοέμβριο του 1896.
Τα επόμενα δύο χρόνια διευθετήθηκε η κοίτη του μέχρι τις Τζιτζιφιές. Αντίθετα απ' ότι συνήθως ακούγεται ή γράφεται, το κυκλοφοριακό έργο του Κηφισού προγραμματίσθηκε πριν από 65 περίπου χρόνια. Το σχέδιο της μεγάλης λεωφόρου επί του ποταμού ανακοινώθηκε για πρώτη φορά από τη δικτατορία Μεταξά τον Ιανουάριο του 1937. Από τότε άρχισε να γενικεύεται και στην Αθήνα η ιδέα της κάλυψης των ρεμάτων για κυκλοφοριακούς λόγους, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται από την περίοδο της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και μέχρι σήμερα ασταμάτητα. Πρώτο θύμα ο Ιλισός μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ακολούθησαν όλα σχεδόν τα ρέματα του Λεκανοπεδίου, τα οποία απέκτησαν κτιστές κοίτες και καλύφθηκαν από δρόμους. Η κατασκευή ενός δρόμου επάνω σε ένα ρέμα είναι πιο εύκολη και πιο οικονομική. Δεν απαιτούνται κατεδαφίσεις και απαλλοτριώσεις. Η εύκολη κυκλοφορία του ΙΧ, εις βάρος των υπολοίπων στοιχείων της πόλης εξ' άλλου, αποτέλεσε συστατικό στοιχείο της "αναπτυξιακής" διάστασης των δημοσίων έργων μετά τον πόλεμο.
Φτάνοντας στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 συναντάμε το σύνολο σχεδόν των ρεμάτων να έχουν μετατραπεί σε δρόμους, ένα λαϊκό αίτημα που εκκρεμούσε για χρόνια και έβρισκε το συντριπτικό ποσοστό των «ενδιαφερομένων» σύμφωνους. Οι οικοπεδούχοι και οι κάτοικοι των αυθαιρέτων δικαιώνονταν γιατί με αυτό τον τρόπο οι περιοχές τους, που παρέμεναν για χρόνια εκτός σχεδίου, αποκτούσαν σύνδεση με τον υπόλοιπο αστικό ιστό και εντάσσονταν πια με συνοπτικές διαδικασίες στο σχέδιο. Οι υφιστάμενοι κάτοικοι των εντός σχεδίου περιοχών δέχονταν την κάλυψη ως πράξη «εξυγίανσης» και «αναβάθμισης» της περιοχής τους (με συνακόλουθη αύξηση της αξίας των ακινήτων τους). Ο δήμος αποκτούσε κοινόχρηστους χώρους, συμπλήρωνε το οδικό του δίκτυο και η δημοτική αρχή κέρδιζε, έτσι, τα εύσημα από τους δημότες της με την επανεκλογή της. Ο κατασκευαστικός τομέας, μέσω των εργολάβων που αναλάμβαναν τα έργα «διευθέτησης» των ρεμάτων και των μικροεργολάβων που οικοδομούσαν τις νέες υπό εκμετάλλευση περιοχές, διατηρούσε την ισχύ του. Η ΕΥΔΑΠ προσποριζόταν τη γαιοπρόσοδο από την πολυτιμότατη λωρίδα γης εκατέρωθεν της κοίτης του ρέματος της οποίας ήταν ιδιοκτήτης -του μελλοντικού δρόμου, δηλαδή, και των παρόδιων οικοπέδων- και απαλλασσόταν από το σκόπελο της αποχέτευσης των ευρύτερων περιοχών. Το κράτος και η κυβέρνηση θεμελίωνε την πολιτική της στο ιδεολόγημα της «αλλαγής», της «ανάπτυξης» και σήμερα του «εκσυγχρονισμού», εις βάρος του περιβάλλοντος και μακροπρόθεσμα της ποιότητας ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου.
Και έτσι φθάσαμε, εδώ. Κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, την Καλλιρρόης, την Αρδηττού, την Χαμοστέρνας, τη Ζωοδόχου Πηγής και την Βασιλέως Ηρακλείου στα Εξάρχεια, την Ούλαφ Πάλμε στου Ζωγράφου, τη Φαλήρου στον Πειραιά, τρέχουν οι παραπόταμοι του Κηφισού και του Ιλισού. Από πάνω τους τα αυτοκίνητα. Η κάλυψη των ξεροπόταμων και το μπάζωμα των ελών αποτελούσε κοινό τόπο μέχρι προχθές. Η κατασκευή λεωφόρων επίσης. Αντίλογο σε αυτή την πρακτική δεν θα βρούμε, παρά μόνο από λίγους σε επιστημονικά περιοδικά. Η Αριστερά, τα συνοικιακά κινήματα, οι τοπικές αυτοδιοικήσεις, μέχρι τουλάχιστον της δεκαετία του '90 ζητούσαν δρόμους και αντιπλημμυρικά έργα.
Μόλις τελευταία, άρχισε να συνειδητοποιείται ότι η κάλυψη του Κηφισού ήταν λάθος. Η έξοδος της Εθνικής Οδού στο Φάληρο ήταν επίσης λάθος. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε, ότι οι περιβαλλοντικές κρίσεις που προκύπτουν είναι ασύλληπτες και καμία τεχνολογία δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει. Με τον Κηφισό παραβιάστηκε ένα τέτοιο όριο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ερχόμαστε σήμερα να καλύψουμε το τελευταίο ρέμα μέσα στην πόλη, το ρέμα Φλέβας.
Κάποιοι συνηδητά εδώ και δεκαετίες συντέλεσαν στην περιβαλλοντική υποβάθμιση του και διαμόρφωσαν μια αντίληψη που τo θέλει ως εστία μολύνσεως και κουνουπιών. Εξάλλου, οι ίδιοι οι δήμοι άρχισαν να πρωτοστατούν στον αφανισμό του ρέματος με την πλήρη κάλυψη των δευτερευόντων κλάδων του και τη μετατροπή τους σε δρόμους. Την δόξα αυτών των δήμων φαίνεται ότι ζήλεψε και ο Δήμαρχος Ιλίου ο οποίος καμαρώνει με το σχετικό πανό που κρέμασε στις εισόδους της πόλης.
Και ενώ όλα αυτά γινόντουσαν και γίνονται στην χώρα μας, στην Ευρώπη, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, είχε αρχίσει να διατυπώνεται ένας προβληματισμός σχετικά με τη διαχείριση των ρεμάτων, ενώ οι κρατικές και τοπικές αρχές ήταν ενήμερες για τις εναλλακτικές λύσεις. Πιθανά, οι μόνοι που αγνοούσαν την «άλλη αυτή πρόταση» ήταν οι κάτοικοι, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς κοίταζαν το βραχυπρόθεσμο ατομικό συμφέρον τους και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν τις αλυσιδωτές επιπτώσεις της απότομης αστικοποίησης, της μεταλλαγής των χρήσεων κλπ στην ολοένα και απειλητικότερη εμφάνιση ενός περιοδικού φυσικού φαινομένου με μεγάλη περίοδο επαναφοράς όπως είναι η πλημύρα. Επιπλέον, η συλλογική εμπειρία από την πρακτική του κράτους και της ΕΥΔΑΠ ως προς τον τρόπο διαχείρισης άλλων μεγάλων και ιστορικών ρεμάτων της Αθήνας (βλ. Ιλισσός, Κηφισός κα) ενίσχυε την αντίληψη περί ευθυγράμμισης, τσιμεντοποίησης, κάλυψης κλπ.
Οι μόνοι που διαφωνούν είναι, ίσως, κάποιοι λίγοι κάτοικοι που παρά τη σημαντική περιβαλλοντική υποβάθμιση των ρεμάτων συνέχιζουν να βρίσκουν θετικά στοιχεία στην παρουσία αυτών των φυσικών στοιχείων στο εσωτερικό της πόλης, καθώς εξασφάλιζαν καλές μικροκλιματικές συνθήκες, αισθητικό περιβάλλον που προσομοίαζε στην περιοχή προέλευσής τους, εμπόδιζουν την επέλαση των ΙΧ και του βουητού της πόλης και επέτρεπαν τη διατήρηση ευχάριστων και χρήσιμων συνηθειών όπως η κτηνοτροφία και η καλλιέργεια της γης.
Μπορεί, έτσι, η άποψη υπέρ της μετατροπής του ρέματος σε δρόμο να γίνεται, σταδιακά, όλο και πιο μειοψηφική στην τοπική κοινωνία και να έχει γίνει κοινή συνείδηση πως η διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης δε θα ευνοήσει τελικά κανένα, αλλά το σενάριο της διατήρησης του ρέματος ως φυσικού σχηματισμού, σε συνδυασμό με την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής λειτουργίας και του δημόσιου χαρακτήρα του, δε διαγράφεται περισσότερο υλοποιήσιμο από πριν.
Αυτό, γιατί οι αντιλήψεις και οι μηχανισμοί που έχουν διαμορφώσει τη σημερινή κατάσταση δε φαίνεται να μπορούν να αναιρεθούν στο σύνολό τους, απ’ τη στιγμή που δεν αναιρούνται οι οικονομικές και κοινωνικές δομές που τις αναπαράγουν.
Ιστορικά το θέμα της κάλυψης των ρεμάτων βρίσκεται στην μεταπολεμική Ελλάδα. Καθώς η Αθήνα μεγάλωνε, τα ρέματα και τα έλη άρχισαν να βρίσκονται στο εσωτερικό της πόλη ανεξέλεγκτα. Κάπου έπρεπε να εκτονωθούν, και έτσι άρχισε η διευθέτηση τους, με βασικό κορμό τον Κηφισό και δευτερεύοντα, τον Ιλισό, που απέκτησε αυτόνομη υπόσταση μετά από μία μεγάλη πλημμύρα με 17 νεκρούς, τον Νοέμβριο του 1896.
Τα επόμενα δύο χρόνια διευθετήθηκε η κοίτη του μέχρι τις Τζιτζιφιές. Αντίθετα απ' ότι συνήθως ακούγεται ή γράφεται, το κυκλοφοριακό έργο του Κηφισού προγραμματίσθηκε πριν από 65 περίπου χρόνια. Το σχέδιο της μεγάλης λεωφόρου επί του ποταμού ανακοινώθηκε για πρώτη φορά από τη δικτατορία Μεταξά τον Ιανουάριο του 1937. Από τότε άρχισε να γενικεύεται και στην Αθήνα η ιδέα της κάλυψης των ρεμάτων για κυκλοφοριακούς λόγους, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται από την περίοδο της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και μέχρι σήμερα ασταμάτητα. Πρώτο θύμα ο Ιλισός μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ακολούθησαν όλα σχεδόν τα ρέματα του Λεκανοπεδίου, τα οποία απέκτησαν κτιστές κοίτες και καλύφθηκαν από δρόμους. Η κατασκευή ενός δρόμου επάνω σε ένα ρέμα είναι πιο εύκολη και πιο οικονομική. Δεν απαιτούνται κατεδαφίσεις και απαλλοτριώσεις. Η εύκολη κυκλοφορία του ΙΧ, εις βάρος των υπολοίπων στοιχείων της πόλης εξ' άλλου, αποτέλεσε συστατικό στοιχείο της "αναπτυξιακής" διάστασης των δημοσίων έργων μετά τον πόλεμο.
Φτάνοντας στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 συναντάμε το σύνολο σχεδόν των ρεμάτων να έχουν μετατραπεί σε δρόμους, ένα λαϊκό αίτημα που εκκρεμούσε για χρόνια και έβρισκε το συντριπτικό ποσοστό των «ενδιαφερομένων» σύμφωνους. Οι οικοπεδούχοι και οι κάτοικοι των αυθαιρέτων δικαιώνονταν γιατί με αυτό τον τρόπο οι περιοχές τους, που παρέμεναν για χρόνια εκτός σχεδίου, αποκτούσαν σύνδεση με τον υπόλοιπο αστικό ιστό και εντάσσονταν πια με συνοπτικές διαδικασίες στο σχέδιο. Οι υφιστάμενοι κάτοικοι των εντός σχεδίου περιοχών δέχονταν την κάλυψη ως πράξη «εξυγίανσης» και «αναβάθμισης» της περιοχής τους (με συνακόλουθη αύξηση της αξίας των ακινήτων τους). Ο δήμος αποκτούσε κοινόχρηστους χώρους, συμπλήρωνε το οδικό του δίκτυο και η δημοτική αρχή κέρδιζε, έτσι, τα εύσημα από τους δημότες της με την επανεκλογή της. Ο κατασκευαστικός τομέας, μέσω των εργολάβων που αναλάμβαναν τα έργα «διευθέτησης» των ρεμάτων και των μικροεργολάβων που οικοδομούσαν τις νέες υπό εκμετάλλευση περιοχές, διατηρούσε την ισχύ του. Η ΕΥΔΑΠ προσποριζόταν τη γαιοπρόσοδο από την πολυτιμότατη λωρίδα γης εκατέρωθεν της κοίτης του ρέματος της οποίας ήταν ιδιοκτήτης -του μελλοντικού δρόμου, δηλαδή, και των παρόδιων οικοπέδων- και απαλλασσόταν από το σκόπελο της αποχέτευσης των ευρύτερων περιοχών. Το κράτος και η κυβέρνηση θεμελίωνε την πολιτική της στο ιδεολόγημα της «αλλαγής», της «ανάπτυξης» και σήμερα του «εκσυγχρονισμού», εις βάρος του περιβάλλοντος και μακροπρόθεσμα της ποιότητας ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου.
Και έτσι φθάσαμε, εδώ. Κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, την Καλλιρρόης, την Αρδηττού, την Χαμοστέρνας, τη Ζωοδόχου Πηγής και την Βασιλέως Ηρακλείου στα Εξάρχεια, την Ούλαφ Πάλμε στου Ζωγράφου, τη Φαλήρου στον Πειραιά, τρέχουν οι παραπόταμοι του Κηφισού και του Ιλισού. Από πάνω τους τα αυτοκίνητα. Η κάλυψη των ξεροπόταμων και το μπάζωμα των ελών αποτελούσε κοινό τόπο μέχρι προχθές. Η κατασκευή λεωφόρων επίσης. Αντίλογο σε αυτή την πρακτική δεν θα βρούμε, παρά μόνο από λίγους σε επιστημονικά περιοδικά. Η Αριστερά, τα συνοικιακά κινήματα, οι τοπικές αυτοδιοικήσεις, μέχρι τουλάχιστον της δεκαετία του '90 ζητούσαν δρόμους και αντιπλημμυρικά έργα.
Μόλις τελευταία, άρχισε να συνειδητοποιείται ότι η κάλυψη του Κηφισού ήταν λάθος. Η έξοδος της Εθνικής Οδού στο Φάληρο ήταν επίσης λάθος. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε, ότι οι περιβαλλοντικές κρίσεις που προκύπτουν είναι ασύλληπτες και καμία τεχνολογία δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει. Με τον Κηφισό παραβιάστηκε ένα τέτοιο όριο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ερχόμαστε σήμερα να καλύψουμε το τελευταίο ρέμα μέσα στην πόλη, το ρέμα Φλέβας.
Κάποιοι συνηδητά εδώ και δεκαετίες συντέλεσαν στην περιβαλλοντική υποβάθμιση του και διαμόρφωσαν μια αντίληψη που τo θέλει ως εστία μολύνσεως και κουνουπιών. Εξάλλου, οι ίδιοι οι δήμοι άρχισαν να πρωτοστατούν στον αφανισμό του ρέματος με την πλήρη κάλυψη των δευτερευόντων κλάδων του και τη μετατροπή τους σε δρόμους. Την δόξα αυτών των δήμων φαίνεται ότι ζήλεψε και ο Δήμαρχος Ιλίου ο οποίος καμαρώνει με το σχετικό πανό που κρέμασε στις εισόδους της πόλης.
Και ενώ όλα αυτά γινόντουσαν και γίνονται στην χώρα μας, στην Ευρώπη, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, είχε αρχίσει να διατυπώνεται ένας προβληματισμός σχετικά με τη διαχείριση των ρεμάτων, ενώ οι κρατικές και τοπικές αρχές ήταν ενήμερες για τις εναλλακτικές λύσεις. Πιθανά, οι μόνοι που αγνοούσαν την «άλλη αυτή πρόταση» ήταν οι κάτοικοι, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς κοίταζαν το βραχυπρόθεσμο ατομικό συμφέρον τους και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν τις αλυσιδωτές επιπτώσεις της απότομης αστικοποίησης, της μεταλλαγής των χρήσεων κλπ στην ολοένα και απειλητικότερη εμφάνιση ενός περιοδικού φυσικού φαινομένου με μεγάλη περίοδο επαναφοράς όπως είναι η πλημύρα. Επιπλέον, η συλλογική εμπειρία από την πρακτική του κράτους και της ΕΥΔΑΠ ως προς τον τρόπο διαχείρισης άλλων μεγάλων και ιστορικών ρεμάτων της Αθήνας (βλ. Ιλισσός, Κηφισός κα) ενίσχυε την αντίληψη περί ευθυγράμμισης, τσιμεντοποίησης, κάλυψης κλπ.
Οι μόνοι που διαφωνούν είναι, ίσως, κάποιοι λίγοι κάτοικοι που παρά τη σημαντική περιβαλλοντική υποβάθμιση των ρεμάτων συνέχιζουν να βρίσκουν θετικά στοιχεία στην παρουσία αυτών των φυσικών στοιχείων στο εσωτερικό της πόλης, καθώς εξασφάλιζαν καλές μικροκλιματικές συνθήκες, αισθητικό περιβάλλον που προσομοίαζε στην περιοχή προέλευσής τους, εμπόδιζουν την επέλαση των ΙΧ και του βουητού της πόλης και επέτρεπαν τη διατήρηση ευχάριστων και χρήσιμων συνηθειών όπως η κτηνοτροφία και η καλλιέργεια της γης.
Μπορεί, έτσι, η άποψη υπέρ της μετατροπής του ρέματος σε δρόμο να γίνεται, σταδιακά, όλο και πιο μειοψηφική στην τοπική κοινωνία και να έχει γίνει κοινή συνείδηση πως η διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης δε θα ευνοήσει τελικά κανένα, αλλά το σενάριο της διατήρησης του ρέματος ως φυσικού σχηματισμού, σε συνδυασμό με την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής λειτουργίας και του δημόσιου χαρακτήρα του, δε διαγράφεται περισσότερο υλοποιήσιμο από πριν.
Αυτό, γιατί οι αντιλήψεις και οι μηχανισμοί που έχουν διαμορφώσει τη σημερινή κατάσταση δε φαίνεται να μπορούν να αναιρεθούν στο σύνολό τους, απ’ τη στιγμή που δεν αναιρούνται οι οικονομικές και κοινωνικές δομές που τις αναπαράγουν.
posted by ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ at 10:55 AM
1 Comments:
Το ρέμα της Δυτικής Αθήνας είναι αγαθό ή κατάρα;
Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει μια συζήτηση για το κλείσιμο των ρεμάτων και ειδικά του ρέματος της Εσχατιάς(στη συνέχεια ονομάζεται Φλέβας) που ξεκινώντας από την περιοχή της Πάρνηθας διέρχεται από τους Δήμους του Ιλίου και του Καματερού
Οι Πολίτες Δυτικά θεωρούν το θέμα εξαιρετικής σημασίας για την ποιότητα της ζωής στη Δυτική Αθήνα μιας και κατά την γνώμη μας όπως κάθε περιβαλλοντικό ζήτημα αφορά το σύνολο των πολιτών και όχι εκείνους που άμεσα επηρεάζονται. Οι Πολίτες Δυτικά ξεκινούν μια συζήτηση ώστε οι πολίτες των Δυτικών περιοχών να έχουν την πληροφορία και να την αξιοποιήσουν όπως νομίζουν. Στο σημερινό μας σημείωμα θα προσπαθήσουμε συνοπτικά να αναφερθούμε στο θέμα και δεσμευόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε τις επίσημες σκέψεις για το θέμα των τοπικών αρχών και του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Τι είναι ρέμα: Τα ρέματα (ή υδάτινα ρεύματα επί το ορθότερο) αποτελούν διεξόδους του επιφανειακού νερού της βροχής προς τη θάλασσα (φυσικό αντιπλημμυρικό σύστημα). Σύμφωνα με το ΣτΕ 516/2005«Το ρέμα εξασφαλίζει την απορροή των πλεοναζόντων υδάτων της ξηράς προς τη θάλασσα, συνιστά δε φυσικούς αεραγωγούς και με τη χλωρίδα και πανίδα τους δημιουργούν οικοσυστήματα ζωτικής σημασίας για τους οικισμούς τους οποίους διασχίζουν» Στα παραπάνω θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι διαμορφώνουν το ανάγλυφο των περιοχών , βελτιώνοντας την αισθητική του ευρύτερου τοπίου, διασφαλίζουν ελεύθερους χώρους, διαχωρίζουν τις χρήσεις γης, κατακρατούν σκόνη και άλλους ρύπους, μειώνουν το θόρυβο, βελτιώνουν την αισθητική των περιοχών δημιουργώντας ελεύθερους χώρους, εξασφαλίζουν την επικοινωνία της πόλης με το φυσικό περιβάλλον ενώ καθιστούν το κλίμα των περιοχών που διασχίζουν ηπιότερο ρυθμίζοντας την υγρασία και τη θερμοκρασία
Οι περιοχές που διασχίζονται από ρέματα έχει επικρατήσει να θεωρούνται υποβαθμισμένες εξαιτίας της εικόνας εγκατάλειψης που σε πολλά σημεία έχουν τα ρέματα λόγω της παράνομης συνήθειας που υπάρχει να ρίχνουμε οτιδήποτε άχρηστο σ’ αυτά, αλλά και να τα μπαζώνουμε, για να αποκτηθεί περισσότερη οικοδομήσιμη γη. Έτσι σήμερα, τα περισσότερα ρέματα και οι χείμαρροι γίνονται εστίες ρύπανσης και μόλυνσης. Όμως τα ρέματα όπως και παραπάνω αναφέρεται δεν είναι απλά γεωλογικά φαινόμενα αλλά περιοχές που αν αναδείξουμε θα λειτουργήσουν υπέρ της ποιότητας ζωής των πολιτών. Τα ρέματα μπορεί να φαίνονται ως εστίες προβλημάτων αλλά με τις κατάλληλες παρεμβάσεις μπορούν να αποδειχθούν τόποι ανεκτίμητης αξίας.
Αν η τοπική αυτοδιοίκηση ή το αρμόδιο υπουργείο έβλεπε την ύπαρξη του ρέματος όχι ως πρόβλημα αλλά σαν ευκαιρία αξιοποίησης ενός φυσικού πλούτου τότε ίσως να βλέπαμε εικόνες σαν αυτές που ζηλεύουμε στην τηλεόραση σε άλλες Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες. Ίσως να βλέπαμε οριοθετημένους ποδηλατοδρόμους σε όλο το μήκος της ανοικτής διαδρομής που θα συνδέονταν με το υπόλοιπο αστικό ιστό των δυτικών περιοχών ,το πάρκο Τρίτση και το Ποικίλο Όρος. Ίσως να αναζητούσαμε μια φιλική κουβέντα σε μια παραρεμάτια πεζοπορία αρκετών χιλιομέτρων δίπλα στο ρέμα χαζεύοντας τις στοχευμένες δεντροφυτεύσεις και απολαμβάνοντας τη διαδρομή σε ένα πεζόδρομο μερικών χιλιομέτρων. Μήπως η αλλαγή θεώρησης για την ύπαρξη του ρέματος Δυτικά είναι μια ευκαιρία οι περιοχές μας να ξεφύγουν από το στερεότυπο της υποβαθμισμένης περιοχής και να χαρακτηριστούν πρότυπο οικολογικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης;
Οι Πολίτες Δυτικά ανοίγουν μια συζήτηση για το θέμα γιατί αφορά όλους μας και θα ζητήσουν απαντήσεις από όσους αποφασίζουν.
ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΥΤΙΚΑ
Post a Comment
<< Home